Pokolenie Szkoły Głównej

Szkoła Główna była w drugiej połowie XIX wieku jedyną warszawką uczelnią wyższą o profilu humanistyczno-przyrodniczym. Większość z przedstawicieli pokolenia „młodych” właśnie tam pobierała nauki. Wychowankowie Szkoły Głównej to pokolenie, które przyszło na świat w latach czterdziestych XIX wieku i debiutowało literacko w latach 1865-1870, przeważnie na łamach „Przeglądu Tygodniowego” pod redakcją Adama Wiślickiego.

Warszawska uczelnia powstała w roku 1862, a jej założycielem był Aleksander Wielkopolski. W roku 1869, po siedmiu latach istnienia, władze Guberni przekształciły Szkołę Główną w rosyjski uniwersytet. W uczelni słuchacze po raz pierwszy zetknęli się z ideami pozytywistycznymi, które przywędrowały z Zachodu. W Szkole Głównej wykładano między innymi teorie Comte’a, Milla, Spencera, Buckle’a.

Wśród pierwszych absolwentów warszawskiej uczelni znajdują się takie osobistości jak: Aleksander Świętochowski, nazywany „papieżem” polskiego pozytywizmu", Piotr Chmielowski, Julian Ochorowicz, Bolesław Prus, Henryk Sienkiewicz. W późniejszych latach uniwersytet ukończyli między innymi: Adolf Dygasiński, Stanisław Witkiewicz, Maria Konopnicka czy Gabriela Zapolska.

Szkoła Główna stała się ośrodkiem kreowania nie tylko światopoglądu polskich pozytywistów, ale również, a może przede wszystkim, dzięki niej ukształtowała się warstwa inteligencji.

  Dowiedz się więcej